Σταματώντας το Χρόνο...

 «Πάνε 6 ημέρες, πάνε 6 μήνες, πήγανε 6 χρόνια, θα περάσουν 6 αιώνες…
Αχ! Να πέθαινα για να σταματήσω το χρόνο…»
Margeurite Yourcenar

Κι αν σταματούσα τον χρόνο
σε μια σκάλα από στιγμές
με κάγκελα για δείκτες
και ρωγμές χαραγμένες
από τραύματα.
Τι ώρα θα έδειχνε το ρολόι της ζωής μου?
Ποια στιγμή θα διάλεγα να παγώσω σε ένα αιώνιο παρόν?
Πάνω σε ποιο χτυποκάρδι θα κρατούσα την αναπνοή μου?
Πάνω σε ποιο βλέμμα θα κάρφωνα το βλέμμα μου
για να κρατήσω τα μάτια μου για πάντα ανοιχτά?
Σε ποια αγκαλιά θα κρυβόμουν
για να μη με ξαναβρεί κανείς?
Ποια απ’ όλες τις σκηνές από την παράσταση της ζωής μου να διαλέξω
για να παίζει σε ασταμάτητη επανάληψη?
Σχεδόν ακατόρθωτο να βρω το δευτερόλεπτο
που θα σταματούσα τον χρόνο
για να μείνω εκεί χωρίς να ζητήσω τίποτα άλλο.
Αλλά ακόμα κι αν το 'βρισκα,
άραγε θα άντεχα;
Την ένταση της πιο μεγάλης επιθυμίας στη διαπασών για πάντα;
Τον παλμό σε εκκωφαντικό βαθμό χωρίς ανακούφιση;
Την ευτυχία να μην αφήνει τα μάτια μου να κλείσουν;
Θα άντεχα την αέναη αγρυπνία της πληρότητας;
Ή μήπως τελικά τα τραύματα που δεν γιατρεύτηκαν ποτέ
και έγιναν ρωγμές στα σκαλοπάτια των στιγμών
θα θρυμμάτιζαν την καρδιά μου
κάνοντας την ψυχή μου σκόνη;

Ίσως…
Ίσως τελικά να πέθαινα πάνω σ αυτή την παύση.
Γιατί άλλωστε τόση ευτυχία
αντέχεται μόνο όσο κρατάει μια στιγμή.

---

"Ζούμε με συναισθήματα, όχι με τις ώρες στο ηλιακό ρολόι. 
Θα έπρεπε να μετράμε το χρόνο με τους χτύπους της καρδιάς"
Αριστοτέλης