Requiem για ένα καρδιοχτύπι

Ναι εγώ είμαι ο δολοφόνος. Εγώ σε σκότωσα. Έκανα ευθανασία σ’ αυτό το καρδιοχτύπι που αργοπέθαινε. Όχι δεν το ‘θελα. Ήταν εξ αμελείας. Κάποια ανύποπτη στιγμή, το άφησα χωρίς οξυγόνο ξεχνώντας το. Έτσι απλά. Έγινα σαν τους άλλους που τάχα ποτέ δεν κατανοούσα και πυροβόλησα εν ψυχρώ την καρδιά μου. Και οι τύψεις δεν ξέρω που κρύβονται από τότε.
​Πάντως δε μου μιλάω πια γι αυτό, σαν να ναι κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω.
Κι όταν ξανάρθες, ήξερα πως δεν θα με φτάσει ο ήχος της επιστροφής σου. Πως δεν θα χτυπήσει η καρδιά μου όταν σε ξαναδώ ούτε θα τρέξω να σε αγκαλιάσω. Με μπέρδεψε βέβαια ο σφυγμός που επιταχύνθηκε, αλλά τώρα ξέρω ότι ήταν από φόβο. Από φόβο μη δεις το μαχαίρι, που έκοψε την κλωστή που μας ένωνε. Από φόβο μη με παρασύρει η φωνή που φώναξε από μέσα μου. Μη με αγγίξει η νοσταλγία που με τριγυρνούσε. Μη νιώσω το χάδι σε παλιές πληγές, την ανάσα της πάνω στις γρατζουνιές της απουσίας.  
Που να πήγε η αγάπη? Πως ξέχασα? Ποτέ δε μάθω. Αλλά εγώ είμαι ο δολοφόνος που μας σκότωσα. Και δεν σ’ αγαπάω πια. Μ’ ακούς? Δεν με νοιάζει πια που είσαι, πότε θα έρθεις, αν προσέχεις. Δεν σε θυμάμαι. Ίσως ήταν η απουσία σου που σκότωσε τελικά κάθε νοσταλγία. Ίσως ήταν ο αντίλαλος της φωνής μου που ακούστηκε αυτή τη φορά πιο δυνατός σε αυτό το καινούργιο δωμάτιο που νοικιάζω με βλέμματα. Ίσως να ήμουν απλά εγώ, που μεγάλωσα.
Και δεν σε αγαπάω πια σαν παιδί. Εγώ φταίω. Και σε σκότωσα. Για να μην πονάω σε σκότωσα. Για να μη με πονάει πια η απουσία σου.
Αλλά να ξέρεις. Κάπου πολύ βαθιά μου, περιμένω ακόμα να ξυπνήσει εκείνο το καρδιοχτύπι της λαχτάρας μου για σένα. Κάπου μέσα μου σε κρατάω πολύ σφιχτά μακριά από όλους τους άλλους και σε κρύβω από τα μάτια τους. Κάπου μέσα μου δε θα μπορέσω ποτέ να σε διαγράψω.
Γιατί ήσουν τελικά αγάπη. Κι αυτή πως μπορεί στ’ αλήθεια να χαθεί?t.