Μονόλογος

​Είναι εύκολο. Μπορώ απλώς να κλείσω το φως. Αν και πάντα φοβόμουν το σκοτάδι. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ αν δεν υπήρχε έστω ένα μικρό φως στο δωμάτιο να με καθησυχάζει. Κανείς δεν το θυμάται πια αυτό. Μόνο εγώ. Τώρα πια ακόμα κι όταν κλείνω τα μάτια το σκέφτομαι. Ψάχνω το μικρό φως για να πάψω να φοβάμαι. Γιατί δεν ξέρω τι συμβαίνει τελευταία κι όλα μικραίνουν ενώ εγώ μεγαλώνω απότομα. Και δεν χωράω πουθενά. Φοβάμαι μήπως πάψω να θέλω. Όταν πάψεις να θες όλα αρχίζουν να μοιάζουν μάταια. Αλλά ήδη φωνάζω- όταν κανείς δεν ακούει. Ούτε εγώ ακούω τη φωνή μου. Ίσως έχασε πια κι αυτή την ένταση της από την προσπάθεια. Υπάρχουν κι άλλες φωνές- λένε μόνο αυτά που πρέπει να πουν χωρίς να ξέρουν να μου δείξουν κανένα δρόμο. Ούτε κι αυτές τις ακούω. Αν ακούω κάτι είναι η σιωπή μου. Όταν είχαμε ξαναβρεθεί μόνες μας κάποτε, θυμάμαι πως μια μουσική είχε καταφέρει να τη διώξει. Ψάχνω να την ξαναβρώ αλλά έχω ξεχάσει που την άφησα- ή μάλλον εκείνη με ξέχασε. Βασικά όλοι με έχουν ξεχάσει και δεν περιμένουν πως θα τους ξαφνιάσω πια. Κι όσοι με συναντούν σταματάνε πάνω μου το βλέμμα τους σαν να βλέπουν κάτι- αλλά δεν είναι αρκετά δυνατό για να μην μπορούν να πάρουν τα μάτια τους από πάνω μου. Όμως ξέρω ότι ήμουν τυχερή που τόσο σημαντικά βλέμματα με είδαν πριν από το στάσιμο παρόν. Με είδαν αληθινά όπως δεν με είχαν δει ποτέ οι άλλοι και είχαν λέξεις πολύ ακριβές για μένα. Όμως ποιος ξέρει τελικά αν είχαν σημασία όλα αυτά. Τώρα μοιάζουν μακρινά. Δεν πιστεύω πια τίποτα. Ίσως κάποιοι άνθρωποι δεν είναι να πηγαίνουν μακριά. Πεθαίνουν γεμάτοι από ανεκπλήρωτα όνειρα και αφόρητη πίκρα. Γι αυτό θέλω να σταματήσουν να μου λένε. Αλλά αυτό προϋποθέτει να πάψω να δημιουργώ. Ο Γκάντι είχε πει πως ό,τι κάνεις στη ζωή είναι ασήμαντο. Αλλά έχει μεγάλη σημασία να το κάνεις γιατί κανείς άλλος δεν θα το κάνει για σένα. Ίσως γι αυτό συνεχίζω ακόμα.
Παρόλα αυτά ακούω ακόμα τη σιωπή μου- μόνο εγώ. Κάτι μέσα μου θέλει να ξεφύγει. Αλλά τα πόδια μου κάνουν την ίδια διαδρομή χωρίς να ξεφεύγουν ούτε βήμα. Τίποτα δεν αλλάζει. Σαν να παγιδεύτηκα σε ένα διαρκές déjà vu που σβήνει σιγα σιγά ό,τι απέμεινε από τη φλόγα μου. Σιγά σιγά θα πάψω να ξεχωρίζω από τους άλλους κι έτσι ίσως πάψω να ανησυχώ και να σκέφτομαι- κι αυτό είναι πραγματική ευτυχία.
Είναι εύκολο. Μπορώ απλώς να κλείσω το φως και να κάτσω εδώ ήσυχα, στη γωνιά μου. Και μετά? Άραγε θα θυμάται κανείς όσα ήμουν? Εγώ? Θα τα θυμάμαι έστω εγώ?