Η ομορφιά της τόλμης

​Τόση αναμονή… για μια ιδέα στιγμής, σκεφτόμουν.
Και γύρω μου μαζεμένα σαν περιστέρια τα όνειρα των άλλων
πεινούσαν.
Ανάμεσα τους ήμουν τόσο ξένη
σαν μια αμέριμνη γάτα που έκανε τη βόλτα της
κι εύχεται να είχε τα φτερά τους.
Σαν έναν τουρίστα που παρατηρεί την Ακρόπολη
κι εύχεται να ήταν Έλληνας.
Τους κοιτούσα προσπαθώντας να καταλάβω
γιατί είναι αυτοί που είναι
και γιατί δεν μπορούν να είναι κάτι άλλο.
Σίγουρα δεν ήταν όλοι αυθεντικοί.
Μπορούσα να αναγνωρίσω αυτούς που νόμιζαν πως ήταν κάτι
μπορούσα να μαντέψω την ψευδαίσθηση στα μάτια τους.
Αλλά τι ήθελα εγώ εκεί, σκεφτόμουν
μακριά από τις λέξεις μου,
μακριά από τα χρωματιστά μολύβια και τις γραμμές
που με τόση λεπτομέρεια φτιάχνω
Δεν είμαι για εδώ, σκεφτόμουν.
Όπως μάλλον σκέφτηκε και το δολοφονικό βλέμμα στην υποδοχή.
Το μόνο που ήξερε τι είμαι
και μάλλον ήθελε να με αποτρέψει.
Όμως ούτε αυτό δεν φοβήθηκα.
Η τόλμη είχε στρώσει ωραίο χαλί, στα τελευταία βήματα.
Δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι για κάτι που δεν ελπίζεις σκεφτόμουν.

Κι όμως ήθελε τόσο θάρρος να είσαι εκεί πάνω.
Να γίνεις κάτι άλλο που δεν είσαι.
Για μια στιγμή,
για μια ιδέα στιγμής ήμουν κάτι άλλο
με ανάσα γεμάτη από τη γεύση της κατάκτησης
με τα φτερά της νίκης να βαραίνουν τους ώμους
λες κι όλος ο κόσμος ήταν δικός μου
Σαν να μπορούσα να απλώσω το χέρι να αδράξω ό,τι ήθελα.
Κι ύστερα το off πατήθηκε απότομα
σαν να με φίμωσαν ξαφνικά.
Σαν εκείνη τη μοναδική στιγμή που σε είχα
και σε έχασα.

Τότε κατάλαβα γιατί είναι αυτοί που είναι
και όχι κάτι άλλο
Πόσο θάρρος θέλει για να εκθέτεις έναν άλλο εαυτό
και πόσος θαυμασμός αξίζει στην αντοχή τους
μέχρι να δείξουν τη φωτιά μέσα τους
για μια ιδέα στιγμής
Τότε κατάλαβα γιατί κι εγώ ήμουν κάτι άλλο
που εκείνοι δεν μπορούσαν να είναι.
Ίσως γι αυτό φεύγοντας δεν ένιωσα ηττημένη.
Αλλά νικήτρια.

Είναι πάντα τόσο ωραίο να τολμάς.