Η επιστροφή του παραλόγου

​Και τώρα πάλι ξυπνάνε όλες εκείνες οι σκέψεις
που με το ζόρι νανούρισα σε ύπνο βαθύ.
Ενώνονται και γίνονται στρατός
έτοιμες πάλι για μάχη
Έχουν βέλη τυλιγμένα με πόθους
και μόνο στόχο την καρδιά
Τυφλωμένες από την εμμονή
κουρασμένες από τα όνειρα που φτιάχνουν κάθε βράδυ
οργισμένες που ακόμα δεν τα φτάνουν
Αυτές οι σκέψεις δεν ακούνε πια τις υποδείξεις τις λογικής
που αγωνίζεται να τις κάνει να σωπάσουν.
Μιλάνε ακατάπαυστα όλες μαζί
σαν φωνές φαντασμάτων
που στοίχειωσαν πια τους τοίχους της ψυχής
και δε με αφήνουν λεπτό να ησυχάσω.
Θέλουν να τολμήσω άλλη μια φορά
γιατί λένε αυτό έκανα πάντα
μα δεν βλέπουν το γκρεμό που με ρίχνουν
τις λόγχες που θα με σκοτώσουν στο τέλος του.

Ξέρω πως δεν θα καταφέρω να τις κοιμήσω ξανά τώρα πια
Είμαι κυριευμένη από αυτές
παραδομένη στις προσταγές τους
φοβισμένη πως αυτή τη φορά δεν θα μπορέσω να τις παρακούσω.
Κι όσο ο σφυγμός τρέχει ακούραστος
φοβάμαι πως αυτές θα καταφέρουν
να κάνουν την καρδιά να εκραγεί από την ένταση.
Αυτό θα είναι το μόνο αποτέλεσμα
της επανάστασης τους.
Μόνο ένα έγκλημα μπορεί να τις ανακουφίσει από το μαρτύριο της επιθυμίας.
Αλλά εκείνες δεν φαντάζονται κανένα δραματικό τέλος
Βυθισμένες στο παραλήρημα τους
ζουν στην ψευδαίσθηση της νίκης
Κι έχουν μόνο την ελπίδα
πως θα κερδίσουν όσα η λογική τους αρνείται
πως θα αφήσουν τα αποτυπώματα τους εκεί που τώρα δεν μπορούν.

Πόσο αχόρταγος μπορεί να γίνει ο έρωτας
όταν μένει νηστικός από εκπλήρωση.