Ένα κενό...

​Και κάπου εκεί
που η ψυχή ξαπλώνει ήρεμη
και χαίρεται,
με το φως ανοιχτό να εξαφανίζει το σκοτάδι
και τη φωνή που κάνει τις σκέψεις να χορεύουν
να παίζει στη διαπασών
κάτι σαν πυροβολισμός
σπάει μεμιάς το ηχείο της ζωής
και σβήνει το φως.
Η φωνή παύει.
Μια τρύπα ανοίγει στην καρδιά
που την κοιτώ και τρομάζω
Καταλαβαίνω ότι δεν ανασαίνω πια.
Ίσως κ να μην υπάρχω.
Έχω φύγει από το σώμα μου
έχω σκάσει μεμιάς σαν πυροτέχνημα
κοντά σ’ εκείνο το ανθρώπινο περίγραμμα
που χωράει όλο μου το είναι
Και το αυτί μου
με ένα μόνιμο βουητό πια για ήχο να το πνίγει
κολλημένο πάνω σε εκείνη την καρδιά
προσπαθεί να αφουγκραστεί τους χτύπους.
Ζει? Ρωτάει η καρδιά και δεν απαντάει κανείς. 
Μόνο νεκρική σιωπή.
Η φωνή έχει πάψει.
Κι όσο κρατάει εκείνη η βασανιστική παύση
σαν 20 ζωές ολόκληρες να περνάνε από πάνω μου
έχω τη σιγουριά ότι δεν υπάρχω.
Δεν θυμάμαι τίποτα από το πριν μου
παρά εκείνο το βάρος
που σαν πάπλωμα σκέπαζε την καρδιά μου
και την κρατούσε ζεστή
Δε θυμάμαι τίποτα από το πριν μου
παρά εκείνη τη νοσταλγία που σαν κόμπος στο λαιμό
δεν κατέβαινε ποτέ.
Κι όλες οι τρομακτικές σκέψεις
ένας χείμαρρος δάκρυα που δεν έβγαιναν.
Ίσως γιατί η ψυχή μουδιασμένη ακόμα
δεν πίστευε πως θα έχανε τον σφυγμό της
έτσι ξαφνικά.
Δεν πίστευε πως έτσι ξαφνικά θα έσβηνε αυτή η φωνή.
Η μόνη που ξυπνούσε την καρδιά. 
Μα πριν προλάβει να απελπιστεί
νερό βγήκε από το στόμα
και μια ανάσα μεγάλη την έσωσε από βέβαιο πνιγμό.
Υπάρχουμε
είπα στην αγάπη
και χαμογελάσαμε μαζί ανακουφισμένες.

Κάπως έτσι θα ναι σκέφτηκα το τέλος.
Σαν πρόβα θανάτου εκείνη η παύση.
Σαν αίμα που τρέχει ακατάπαυστα εκείνες οι σκέψεις.
Σαν μια τρύπα στην καρδιά
που όταν ανοίξει
δεν θα κλείσει ποτέ.