Το ταξίδι ενός αστερόκοκκου

​Το ταξίδι κράτησε όσο μια αστραπή μέσα σ' εκείνη την ασταμάτητη βροχή. Στην υποδοχή ένα ρίγος, διαμαρτυρία του φόβου μάλλον. Κι ας μη ζητούσα τίποτα. Είχα κοιμήσει την επιθυμία για να μην απογοητευτούμε κι οι δύο. Μα κάτι στις δονήσεις του χώρου την ξύπνησε κι ένιωσα σαν το μωρό που όταν κάνει τα πρώτα του βήματα στο κόσμο θέλει όλα να τα αγγίξει. Ακόμα και τον ήλιο. Αδύνατον, είπε μια φωνή. Ένας αστερόκοκκος στον ώμο μου γέλασε ειρωνικά. Θα δεις, μου είπε. Κι όπως η λαχτάρα του έλαμψε στο σκοτάδι με ξεχώρισαν. Έλα, μου είπαν.  Κι ας μη ζήτησα τίποτα. Κι ας μην ήξερα ότι ακόμα προλάβαινα να φύγω. Εκείνη η στιγμή έμοιαζε με δυνατή βουτιά που παίρνοντας μεγάλη ανάσα τολμάς από τον πιο ψηλό βράχο κι ένας φόβος με αγκάλιασε μην αποτύχω. Λες και όλα τα επόμενα βήματα θα κρίνονταν από εκείνη τη στιγμή, από εκείνο το κοίταγμα στον καθρέφτη του άπιαστου. Υποσυνείδητα το ήξερα ότι έτσι ήταν. Όμως δεν μπορούσα πια να ξεφύγω. To καρδιοχτύπι έγινε εκκωφαντικό όταν έφτασα μπροστά στον ήλιο. Η απλότητα γκρέμισε όσα η μυθοποίηση είχε χτίσει. Το πιο έντονο, το πιο τεράστιο βλέμμα καρφώθηκε πάνω μου για πρώτη φορά, τόσο καθαρό, τόσο φιλόξενο με το άγνωστο και τόσο ύποπτα αθώο, σαν να μην ήξερε τίποτα κι όμως να έκρυβε τις απαντήσεις για όλα. Πάνω από όλα ανεξήγητα οικείο. Ίσως γιατί η αντίθεση που πάντα φοβόμουν, δεν συνέβη ποτέ. Δεν συνάντησα ποτέ τη λάμψη που περίμενα αλλά την ψυχή που δεν περίμενα. Πέρα από τίτλους αριθμούς και διακριτικά να μας χωρίζουν.
«Φύγε» μου ψιθύρισε ο φόβος όσο ανάσαινα τη σιωπή μας. Όμως έμεινα εκεί, καρφωμένη στη θέση μου ν’ αντέχω το βάρος από το συνεχές βλέμμα που δεν ήξερα τι έβλεπε. Σίγουρα αυτό που δεν έβλεπε κανείς άλλος. Γιατί το ένιωθα πως είχε βουτήξει αδιάκριτα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, σαν να ήθελε να με καταλάβει. Κι εγώ το άφηνα να διαβάσει τα πάντα.
«Φύγε» είπε πάλι ο φόβος που ήξερε. Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν τον είχα ακούσει, αν η δειλία με είχε κάνει να τρέξω, χωρίς να κοιτάξω ξανά πίσω μου. Ίσως όμως κάποιες πόρτες είναι μονόδρομος. Ίσως ακόμα κι αν δεν τις χτυπήσεις, κάποιο χέρι θα σε σπρώξει μέσα, γιατί αυτό είναι το χαραγμένο σου κάρμα. 
Γι αυτό δεν ξέρω πόση απόκλιση απ’ αυτόν τον δρόμο θα μου επέτρεπε η μοίρα. Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν είχα ακούσει τον φόβο. Ξέρω όμως ότι σήμερα, δεν θα ήμουν εγώ. Και πως χωρίς εκείνη την αρχή, ο αστερόκοκκος στον ώμο μου, δεν θα έβρισκε ποτέ το αληθινό του φως…