Αν

​Αν;
Δεν υπάρχει απάντηση.
Ούτε ναι ούτε όχι.
Ίσως άφεση χωρίς δεύτερη σκέψη.
Θα φοβόμουν βέβαια.
Εσένα κι εμένα.
Το μετά.
Πόσα μετά δεν καταστράφηκαν από το πιο ισχυρό τώρα?
Αλλά Αν...
Δεν υπάρχει απάντηση.
Ούτε το Αν τολμάει να υπάρξει.
Γιατί δεν επενδύει κανείς εύκολα σε κάτι αγέννητο
ειδικά όταν και η σκιά του ακόμα είναι αναμφίβολη.
Όμως Αν… δεν θα υπήρχε απάντηση.
Παραίτηση μόνο,
αποδοχή από περιέργεια
για την αναμέτρηση της δικής σου τόλμης
​με τη δική μου.
Δεν είναι απίθανο, ξέρω.
Κι είναι πανεύκολο, ξέρεις.
Μια αστραπή κι ένας κεραυνός αρκεί.
Μπορώ να φανταστώ τη φωτιά.
Κι έπειτα τη μυρωδιά της στάχτης…
Ίσως γι αυτό και δεν τη ζήλεψα ποτέ, νομίζω.
Όμως Αν…;
Θα μπορέσεις να προσποιηθείς
ότι δεν το εννοούσες;
Κι εγώ;
Θα μπορούσα να προσποιηθώ
​ότι μπορώ να το αποφύγω;
Όχι.
Αν υπήρχε Αν,
θα υπήρχε γιατί το ήθελες εσύ
και θα με παγίδευε.
Γιατί δεν θα είχα απάντηση.
Ούτε αντίσταση.
Μόνο άφεση χωρίς δεύτερη σκέψη.
Αν…