Μια ανάσα πριν το όνειρο

Θυμάμαι τα πρώτα χρόνια στο σχολείο, την ώρα της ζωγραφικής. «Χαρούλα θα μου φτιάξεις έναν κύκνο εδώ?» μου έλεγαν τα παιδιά. Προσπαθούσα να τους δείξω πώς να το κάνουν. «Όχι θέλω όπως τον φτιάχνεις εσύ!» έλεγαν. Ύστερα ένα λουλουδάκι. Κι ένα δέντρο. Κι έναν πρίγκιπα… Όλοι ήθελαν από κάτι κι εγώ γύριζα σε όλα τα θρανία χωρίς ποτέ να προλαβαίνω να τελειώσω τη δική μου ζωγραφιά. Από τότε όσο μεγάλωνα πάντα μου ζητούσαν κάτι. Χάρες για πορτραίτα, σκιτσάκια, οτιδήποτε… «Ό,τι θες εσύ, απλώς θέλω να έχω κάτι από σένα!» μου έλεγαν… Μεγάλος ο αριθμός της ζωγραφικής που έχω κάνει «από χάρη»- σε άτομα που αργότερα πάψαμε να μιλάμε, έπαψαν να με θυμούνται και να τους θυμάμαι κι όμως κάποιο σκιτσάκι μου έμεινε κρυμμένο σε κάποιο συρτάρι τους.

«Έχω ακόμα αυτό που μου είχες ζωγραφίσει» μου είπαν πρόσφατα 2 παλιές μου συμμαθήτριες που είχα να δω από το σχολείο. Κι ούτε θυμόμουν ότι τους είχα ζωγραφίσει κάτι… Ενώ πριν λίγα χρόνια σε ένα μαγαζί μια κοπέλα που με κοιτούσε έντονα, με πλησίασε και μου είπε «Είσαι η Χαρά? Με θυμάσαι? Πηγαίναμε μαζί δημοτικό». Την κοίταξα καλύτερα και θυμήθηκα ότι δεν κάναμε παρέα, δεν μιλούσαμε καν. Κι όμως η επόμενη της ερώτηση ήταν «Ζωγραφίζεις ακόμα όπως ζωγράφιζες? Θυμάμαι όλα όσα έφτιαχνες…» Πόσο συγκινήθηκα που κάποιος που εγώ σχεδόν δεν θυμόμουν, θυμόταν αυτό για μένα…

Στην εφηβεία πέρασα το κατώφλι ενός δασκάλου που είχαμε στην μικρή πόλη που μεγάλωσα, την Αμαλιάδα. Ο Φωκάς ήταν μεγάλος, με κατάλευκα μαλλιά και μούσι, σαν γαλλική φυσιογνωμία μιας άλλης εποχής κι ήταν ο πιο εμπνευσμένος δάσκαλος τέχνης που είχα ποτέ. Ο μόνος δάσκαλος τέχνης που είχα. Από εκείνον πήρα τα πρώτα μαθήματα για το πώς χειρίζομαι σκιές, πως να μετράω με βελόνα αυτά που έβλεπα. Βάζα, λουλούδια, κουτιά, φρούτα. Με ξεχώριζε, το καταλάβαινα. Αλλά δεν το πίστευα. Γιατί δεν πίστευα ποτέ ότι θα πήγαινα μακριά με τη ζωγραφική κι όλο αυτό ήταν για μένα απλά ένας σταθμός. Γι αυτό και τελείωσε μόλις 3 χρόνια μετά, όταν σταμάτησα τα μαθήματα λίγο πριν μάθω να χειρίζομαι το χρώμα.

Από τότε δεν ξερω πως η ζωγραφική έμεινε πίσω, πως ξόδεψα βέλη σε λάθος στόχους. Πως ήρθαν οι σπουδές της Νοσηλευτικής και πως ξέχασα εμένα. Πως έχασα το δρόμο μου και σταμάτησα να μιλάω μέσα μου με το παιδί που ζωγράφιζε κύκνους. Το μόνο που ξέρω είναι πως θα το είχα χάσει δια παντός, αν δεν ερχόταν κάποτε το μεγάλο Α. Η μεγάλη έμπνευση. Η αγάπη μου για μια φωνή και η επιθυμία να φτιάξω ένα δώρο γενεθλίων που να ναι μοναδικό. Έτσι θυμήθηκα ξανά τη ζωγραφική και τα μολύβια μου κι άρχισα να αφιερώνω όλο μου τον χρόνο για να τελειώσω τα 36 πορτραίτα- συμβολικός αριθμός. Aρκούσε το πρώτο της βλέμμα για να θέλω να συνεχίσω. Κι όσο πιο πολύ συνέχιζα τόσο πιο καλύτερη να γίνομαι.
Πέρασαν πολλά χρόνια από εκείνα τα πρωινά στην τάξη που ζωγράφιζα κύκνους και πρίγκιπες στα χαρτιά των συμμαθητών μου. Αλλά ίσως τίποτα δεν έχει αλλάξει πραγματικά από την αγάπη μου να ζωγραφίζω. Και τώρα, να μαι μια ανάσα πριν το μεγάλο όνειρο. Μια ανάσα πριν την πρώτη δική μου έκθεση στην Κύπρο. Κι όταν θα δω όλα τα πορτραίτα μου στημένα εκεί, ξέρω ότι ο κόπος όλων αυτών των χρόνων για τα λουλούδια και τα σύννεφα, τους κύκνους, τα μάτια και τα χέρια, τις σκιές και το φως θα κάνει φτερά. Ξέρω πως μόνο η υπερηφάνεια θα ΄ρθει επιτέλους να με συναντήσει για να μου θυμίσει όσα είμαι και παραλίγο να χάσω.

 «Θυμάσαι όταν ήμασταν μικρές και ζωγραφίζαμε στο μεγάλο στρογγυλό τραπέζι της γιαγιάς? Ήμουν τόσο άχρηστη που δεν μπορούσα να κάνω τίποτα σωστά. Όλα τα ανθρωπάκια είχαν ένα χέρι κοντό κι ένα μακρύ. «Χαρούλα θα μου φτιάξεις μια κοπέλα μ’ ένα φόρεμα? Δεν μπορώ με τίποτα να τη φτιάξω…». «Τώρα δε μπορώ… Αργότερα!». Οι μπογιές σου έπαιρναν φωτιά και δεν άφηνες με τίποτα το χαρτί σου κάτω… «We all shine» είχε πει κάποτε ο J. Lennon και τώρα ήρθε η στιγμή σου περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Χαίρομαι να κοιτάζω πίσω, να θυμάμαι εκείνο το κοριτσάκι να ζωγραφίζει μ΄εκείνο το μαγικό χεράκι και να συνειδητοποιώ ότι το πάθος και η ψυχή παραμένουν ζωντανά. Είμαι περύφανη για σένα και για όσα έχεις καταφέρει. Σ’ αγαπάω. Απλά». Με αυτές τις λέξεις  με συγκίνησε αυτές τις μέρες η αδερφή μου για μια στιγμή που την είχα εντελώς ξεχάσει, όμως εκείνη την θυμόταν. Σαν τα ξεχασμένα σκιτσάκια στα συρτάρια των συμμαθητών μου. Σαν την κοπέλα απ΄το σχολείο που θυμόταν το πώς ζωγράφιζα κι ας μη μιλούσαμε καν. Είναι παράξενο τελικά ποια φευγαλέα κομμάτια από σένα κρατάνε οι άλλοι μέσα τους…
Είμαι ευγνώμων σ’ όλους αυτούς που πίστεψαν αληθινά σε ό,τι κάνω τις φορές που δεν το πίστευα εγώ. Γιατί χωρίς όλους αυτούς που, σαν να μυρίζονταν κάθε ευάλωτη και δύσκολη στιγμή, μου θύμιζαν να μην τα παρατάω, τίποτα δεν θα είχε συμβεί.

Στην Άννα οφείλω την αφύπνιση της έμπνευσης, το μεγαλύτερο ταξίδι ως αυτό το όνειρο. Της οφείλω την ώθηση που μου χάρισε εν αγνοία της με το μικρό της βλέμμα εντυπωσιασμού γι αυτά που έφτιαχνα. Γιατί το να θαυμάζει κάτι δικό σου αυτός που θαυμάζεις εσύ είναι ίσως η μεγαλύτερη δύναμη που μπορεί να σου δοθεί για το μέλλον.

Αυτός είναι ο λόγος που της αφιερώνω την πρώτη μου έκθεση.