2η Έκθεση 2013
Αθήνα

ENGLISH | GREEK
Δεν θυμάμαι την αρχή. Τις πρώτες γραμμές. Τα πρώτα μπράβο. Την πρώτη μίμηση από τους συμμαθητές μου, που δεν κατάφερναν να ζωγραφίσουν όπως εγώ.  Δεν θυμάμαι το πρώτο "Θα μου ζωγραφίσεις έναν κύκνο?" ή τα πρώτα χαμόγελα των μεγάλων. Μα θυμάμαι να μου λένε «δεν γίνεται να γίνεις ζωγράφος». Θυμάμαι ένα θωλό τζάμι ανάμεσα σε μένα και τα θέλω μου, που κανείς δεν καθάριζε για να τα δω πιο καθαρά. Θυμάμαι το πρώτο τόλμημα να σταματήσω να αναπαριστώ βάζα με λουλούδια για να φτιάξω ένα πορτραίτο: Τον Ρωμαίο με την Ιουλιέτα. Θυμάμαι τα μολύβια μου που έμεναν στην άκρη όσο επέμεναν να μου μάθουν αυτά που εκείνοι νόμιζαν χρήσιμα. Θυμάμαι την μεγάλη παύση στη Σχολή της Νοσηλευτικής. Η λάθος διαδρομή που δεν άντεχα να συνεχίζω. Άσπρες ρόμπες, νοσοκομειακοί θάλαμοι, φάρμακα και αποπνικτικοί κανόνες… Όλα αυτά που δεν με ένοιαζαν και προσποιόμουν ότι με νοιάζουν για να ολοκληρώσω το λάθος που άρχισα. Κι αυτό νίκη είναι, σκεφτόμουν. Ακόμα κι όταν το αλαζονικό ύφος των καθηγητών με έκανε να νιώθω άσχημα που δεν ήξερα τη σωστή απάντηση στις εξετάσεις. Ακόμα κι αν ήθελα να τους φωνάξω πως ήμουν κάτι πιο σημαντικό απ ό,τι νόμιζαν. Ακόμα κι αν ήθελα να γίνω κάτι πιο σημαντικό απ’ ότι ήμουν… Σώπαινα. Κι άντεχα. Γιατί κι αυτό νίκη θα ήταν, σκεφτόμουν. Κι ύστερα πήρα το πτυχίο και δεν ένιωσα τίποτα. 

Όλα αυτά μέχρι που εκείνο το Α άναψε το πρώτο σπίρτο για τη φωτιά της μεγάλης έμπνευσης και μου έβαλε ξανά ένα μολύβι στα χέρια. Κι άρχισα πάλι να θυμάμαι. Να θυμάμαι τι αγαπάω. Να θυμάμαι τι θέλω. Και να αποφασίσω ότι η τέχνη είναι ο μόνος μου προορισμός. Χωρίς να  έχω συνειδητοποιήσει ακόμα πόσο κοστίζει μια τέτοια απόφαση. Γιατί στην αρχή ο καλλιτέχνης ζει πάνω σε ένα ζωγραφισμένο ροζ σύννεφο, αφημένος στο όνειρο του. Και ελπίζει πως θα καταφέρει να πλάσει την μοναδικότητα του περπατώντας ήσυχα στο μονοπάτι που χάραξε, χωρίς να βλέπει ακόμα τις νάρκες
Τώρα στη 2η μου Έκθεση, ζω ακόμα το όνειρο μου. Είδα ξανά τα βλέμματα που έφτιαξα να γεμίζουν τοίχους. Είδα ξανά λέξεις θαυμασμού να γεμίζουν σελίδες. Είδα τα μάτια όσων με αγαπάνε να γεμίζουν χαμόγελο. Έζησα το καρδιοχτύπι της πρώτης μου συνέντευξης. Άκουσα σημαντικές λέξεις από σημαντικούς ανθρώπους που είδαν σε μένα όσα δεν πίστευα πως είχα. Ένιωσα θαυμασμό και υπερηφάνεια από φίλους που ήξεραν τον κόπο και τα βήματα ως τώρα. 
​
Και η τελευταία επίσκεψη, πάλι από την έμπνευση μου. Πάλι εκείνη, που όταν στάθηκε στην πόρτα δεν πίστευε κανείς ότι ήρθε πάλι για μένα- ούτε καν εγώ η ίδια. Πάλι αυτή η τόσο σπουδαία ψυχή χάζεψε σιωπηλά όσα είχα φτιάξει εγώ, έγραψε απίστευτες λέξεις για μένα και με είπε σπουδαία σαν να κοιτούσε σε καθρέφτη. Θυμίζοντας μου άλλη μια φορά το λόγο που πήρα αυτή τη διαδρομή και όχι άλλη. 
Αυτή ήταν η πιο συγκινητική στιγμή και το συναίσθημα δεν μπορεί να περιγραφεί. 
Γιατί κάποιες στιγμές δεν χωράνε σε λέξεις.
Πέρασαν πολλά χρόνια από εκείνα τα πρωινά στην τάξη που ζωγράφιζα κύκνους στα χαρτιά των συμμαθητών μου. Αλλά ίσως τίποτα δεν έχει αλλάξει πραγματικά την αγάπη μου για την τέχνη. Και κάθε φορά που κάποιος με ρωτάει αν το έχω κάνει σπουδάσει, συνειδητοποιώ την αξία του «όχι». Την αξία του το να προσπαθείς μόνος.

Δεν θυμάμαι την αρχή. Αλλά πάντα θυμάμαι πως αξίζει να συνεχίζω.
​Πως αξίζει να τρέχω πάντα προς το φως...
Watch the video